اشاره
قرائت قرآن، يك فن يا به بياني جامع‌تر يك هنر است؛ شايد بتوان گفت نقطة اوج تلاقي هنر و مذهب و براي آنكه بشود از آن لذت برد، بايد كمي درباره‌اش دانست. در واقع فراگيري فنون موسيقي آوازی، پيشوازي است براي فراگيري تلاوت رنگارنگ قرآن.
از يك نظر، قرآن لحني موسيقايي است و از نظری دیگر، الحان موسيقي در ذات آيات قرآني و حتي واژگان آن نهفته است كه خود‌به‌خود ما را وادار مي‌كند آن را آهنگين و با وزن بخوانيم.
آنچه در اين سال‌ها از قرائت قاريان ايراني شاهد بوده‌ايم تقليد بوده است و بس. همواره قارياني پرورش داده مي‌شوند كه كمتر به موسيقي و مباني آن آشنايي دارند و با آهنگ‌های نامناسب و نغمه‌هاي ناموزون قرائت مي‌كنند و اين اعجاز بيان الهي را با شيوه‌هاي تقليدي و ناپسند عرضه مي‌دارند.
اينكه شيوه‌هاي امروزي در قرائت قرآن از كجا آمده، چه ربطي به هنر موسيقي دارد، چه كساني در پيشرفتش مؤثر بوده‌اند و ما ايراني‌ها كه هم در موسيقي، سابقة درخشاني داريم و هم در علوم قرآني، چه نقشي در اعتلاي اين هنر داريم و جايمان در اين عرصه كجاست، خود موضوعاتي قابل تأمل و بحث‌اند.
پرداختن به اين سؤال كه اساساً موسيقي دستگاهي ايران در تلاوت قرآن به كار گرفته مي‌شود يا نه، قبل از همة پرسش‌ها، از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. به‌ويژه آنكه تا كنون به اين مقولة مهم پرداخته نشده است.
مشروعيت هنر قرائت
در اكثر كتب روايي شيعي، بخشي وجود دارد، به نام «باب‌القرآن» يا «كتاب‌القرآن» كه در آن رواياتي درباره فضل قرآن، فضيلت قاري قرآن، ثواب قرائت سوره‌ها و نكات ديگر مطرح شده است. اما يكي از اين نكات، مسئله تحريم غنا و استحباب تحسين صوت در قرائت قرآن است.
محدثان بزرگوار ما، در توجيه بعضي روايات فرموده‌اند: «قرآن را با صوت زيبا تا آن حدي كه غنا نباشد، بايد قرائت كرد، البته بدون آنكه حدود حسن صوت و غنا را مطرح كنند.»
:: موضوعات مرتبط:
آموزش صوت و لحن،
صوت،
لحن،
صبا،
نهاوند،
عجم،
بیات،
سه گاه،
چهارگاه،
رست،
رمل،
نگریز،
حجاز،
قرائت،
مقالات قرآنی،
،
<-PollName->
آمار
وب سایت:
احسان حسيني
